سؤال:
گفته می شود گریه ی حضرت زهرا  بر سوگ پدر بزرگوارشان آنقدر زیاد بود که همسایگان اعتراض کردند؛ آیا این کار باعث آزار رساندن به همسایگان نبوده است؟!

پاسخ:
گریه های حضرت زهرا فقط یک گریه ی عاطفی نبود بلکه گریه هایی معنادار و همراه با پیام های بسیار و عمیقی بوده است. این گریه ها بهترین روش برای رساندن صدای مظلومیت خود و همسرش علی  به گوش جهانیان در طول تاریخ بود.

«علامه سيد جعفر مرتضي عاملي» در اين باره چنین مي گويد:

«ما تصور نمي كنيم كه گرية زهرا   در فراق پدرش، آسايش مردم را به هم زد و موجب اعتراض آنان شد؛ بلكه آنچه آنان را ناراحت كرد و به واكنش واداشت تأثیری بود که گریة حضرت زهرا  بر جا می گذاشت.»(1)

این تأثیر، همان پی بردن مردم به مظلومیت آن حضرت بود. این کار باعث تحریک مردم مؤمن و با اخلاص می شد و در نتیجه موجب افشای فتنة آشوب گران می گردید.

آری، گريه و ناله ی فاطمه  آسايش مردم مدينه را به هم نزد؛ بلكه آرامش مخالفان را به هم می زد؛ چرا كه آنها مي بايست در مسجد پيامبر  و در كنار منبر شريف آن حضرت، یعنی جايي كه فقط چند قدم از خانه ی حضرت فاطمه  فاصله داشت حضور داشته باشند. اين حضور، با گريه و اندوه فاطمه  به مخاطره مي افتاد. لذا بايد آن حضرت را از گريه منع می کردند. (2)

بنابراين گرية فاطمه  در نزديكي مسجد، سؤال برانگيز و تحريك كننده ی عواطف و متزلزل كنندة پايه هاي ظلم بود. در این هنگام بود که مردم مدینه پیوسته از همدیگر سؤال می کردند که چه اتفاقی افتاده است که دختر پیامبر اکرم  اینگونه گریه و زاری می کند؟! و این همان چیزی بود که ستمگران از آن به شدت می ترسیدند و به بهانه های مختلف سعی داشتند تا فاطمه  را از گریه کردن باز دارند. اما سرانجام نتوانستند با این بهانه ها حضرت را از گریه کردن باز دارند.

-----------------

[1]. مأساة الزهراء، ج1، ص335

2- همان، ص337