سؤال:

در  احادیث آمده است که حضرت  زماني ظهور می کنند که در زمین، ظلم و فساد به نهایت خودش رسیده باشد؛ پس ما نتیجه مي گيريم که بهتر است در جامعه گناه و فساد را ترویج کنیم تا حضرت هر چه سریع تر ظهور کنند! 

جواب:

* ظلم و فساد در هنگام ظهور، نصف حقیقت است نه همة آن

شكي نيست كه ظهور امام زمان وقتی خواهد بود كه ظلم و فساد، زمین را فرا گرفته،  اما بايد توجه داشت  برای تحقق ظهور باید جبهة حق هم به اندازة کافی رشد کرده باشد؛ به عبارت بهتر برای ظهور باید یارانی پرهیزکار در كنار حضرت وجود داشته باشند تا ایشان به کمک آنها عدالت را در جهان برپا کنند. بدیهی است برای این انقلاب بزرگ، یک ارتش مهیّا و نیروی ضربتیِ کارآمد لازم است که پشت سر امام ایستاده و گوش به فرمان وی باشد.

از طرف دیگر باید توجّه کرد که هر گاه مردم جهان از نظر رشد فکري به حدّي برسند که بتوانند ارزش وجود امام را درک کنند و او را یاری کنند، امام بدون هيچ قيدي و شرطي ظهور خواهد کرد. بنابراین مانع اساسي ظهور امام، نبود یارانی کافی و آماده نبودن بشريّت براي حکومت ايشان است.

حضرت ولی عصر در نامه ای که برای شیخ مفید می نویسند به این مطلب اشاره می کنند که بی‏وفاییِ مردم و گناهان آنان باعث غیبت شده است:

«اگر خداوند به شیعیان ما توفیق همدلی در وفای به عهدی که بر آنها است عنایت می‏فرمود دیدار ما برای آنها به تأخیر نمی‏افتاد و در سعادتِ مشاهدة ما با معرفتی شایسته و درست شتاب می‏شد. چیزی ما را از آنها دور نکرده است، مگر اعمالِ ناخوشایند و ناپسندی که از آنها به ما می‏رسد»(1) 

از طرف دیگر باید توجه کرد که ظلم و فساد در این دنیا به اندازه کافی هست و جنایتکاران دنیا، جنایت را به حدّ اعلا رسانده اند؛ اگر ظلم و فساد به تنهایی برای ظهور، کافی بود تا حالا حضرت ظاهر شده بود. بنابراین آنچه فعلا کمبود آن احساس می شود وجود گروهی قوی و پرهیزکار است تا حضرت ظهور کنند. 

* بر فرض هم که با ترویج فساد، ظهور را نزدیک کنیم اما ...

آنچه جالب است اینست که اگر ما تعمدا فساد را ترویج کنیم، بر فرض هم که ظهور نزدیک تر شود آيا وقتي آن حضرت آمد از ما تشكّر مي‌كند؟! يا اينكه به جرم همين ترویج فساد، ما را به سزاي اعمالمان مي‌رساند؟ مگر نه آنکه او برای مبارزه با ظالمان و مفسدان می آید؟ در اين صورت با مفسدان چه برخوردي خواهد كرد؟!

توجه به این مثال، مطلب را روشن تر می کند: فرض كنيم به ما گفته مي‌شود كه اگر خانة شما در اثر خرابكاريِ بدخواهان ويران شد، يك نفر خواهد آمد و ضمن آنكه خرابكاران را به سزاي اعمالشان مي‌رساند، آنرا از نو به بهترين وجه مي‌سازد. حال آيا ما مجازيم كه خود، دست به تخريب خانة‌ خود بزنيم و به امید آنكه خانه اي بهتر داشته باشيم با خرابكاران همكاري كنيم؟! در اين صورت آیا خود ما نيز جزء خرابكاراني نیستيم كه بايد به سزاي اعمالشان برسند؟ مسلماً اینطور است. و در این صورت ما ديگر از آن خانه استفاده نخواهيم كرد زيرا در شمار ديگر خرابكاران، مورد تنبيه قرار گرفته و از بین رفته ایم.

* سخن برخی بزرگان دربارة این شبهه

حضرت امام خميني (ره) در مورد افرادی که چنین اعتقاد اشتباهي را دارند، جوابی کوتاه اما دندان شکن می دهند، ایشان می گویند:

«...يك دستة ديگر هم تزشان اينست كه بگذاريد معصيت زياد بشود تا حضرت صاحب بيايد، [باید به اینها گفت:] حضرت صاحب مگر براي چه مي آيد؟ حضرت صاحب مي آيد معصيت را بردارد. [حال آیا] ما معصيت كنيم كه او بيايد؟!»(2) 

 آیت الله مکارم شیرازی نیز می گویند:

« ... ظلم و ستم در همة عالَم وجود دارد. در نتیجه باید مبارزه با ظلم به وجود آید تا زمینه سازیِ ظهور صورت گرفته و امام، ظهور نمایند. ظلم و ستم به اندازه کافی متولّی دارد، ما باید متولّی عمل صالح و مبارزه با ظلم و ستم شویم...»   

منبع:  کتاب پاسخ به شبهات دینی، حسین جمالی، ص20

 ----------------------------------------------------

1. الاحتجاج، ج2، ص499

2. صحيفة نور، جلد17 (سخنراني موّرخ 21/4/1362)

3. به نقـل از سایـت www.mahdaviat-conference.com (سخـنرانی آيت الله مكارم شيرازي در دیـدار دست¬اندركاران پنجمین همایش بین المللی دکترین مهدویت)