سؤال:

ائمه برای سید الشهداء بسیار عزاداری و گریه می کردند؛ آیا این کار با صبر در برابر مصیبت ها منافات ندارد؟!

 جواب:

عزاداری ائمه برای امام حسین علت های مختلفی داشته است از جمله:

 1- گریه ی عاطفی:

قلب مردان خدا كانون عواطف است و جاى تعجب نيست كه در مصیبت و فراق عزیزان، اشكهايشان همچون سيلاب جارى شود. اين يك امر عاطفى است؛ مهم آن است كه كنترل خويشتن را از دست ندهند يعنى سخن و حركتى بر خلاف رضاى خدا نگويند و نكنند.

هنگامى كه پيامبر اكرم بر مرگ فرزندش ابراهيم اشك مى‏ريخت به ایشان گفتند كه شما ما را از گريه كردن نهى كردید، اما خود شما اشك مى‏ريزيد؟!

پيامبر در جواب فرمودند:

«تدمع العين و يحزن القلب و لا نقول ما يسخط الرب‏»

«چشم مى‏گريد و قلب اندوهناك مى‏شود ولى چيزى كه خدا را به خشم آورد نمى‏گويم.»(1)

و در جاى ديگر مى‏خوانيم که فرمود: «ليس هذا بكاء ان هذا رحمة»

«اين، گريه نيست بلکه اين، رحمت است.»(2)

امام رضا به یکی از اصحاب خود چنین می فرمایند: «به خاطر گریه ی فراوان ما اهل بیت بر امام حسین چشمان ما زخم شده و دل هایمان سوخته است و اشک چشم ما روان است.»(3)

این مطالب اشاره به این دارد که در سينه ی انسان، قلب است، نه سنگ و طبيعى است كه در برابر مسائل عاطفى واكنش نشان مى‏دهد و ساده‏ترين واكنش آن، جاری شدن اشك از چشم است. اين عيب نيست بلکه حُسن است؛ عيب آن است كه انسان سخنی بگويد كه خدا را به غضب آورد.(4)

 2- زنده نگه داشتن قیام کربلا:

در عزای سید الشهدا کسی به قضای الهی اعتراض نمی کند، بلکه اعتراض به عمل گروهی است که خود را مسلمان نامیدند و خلیفة پیامبر معرفی کردند ولی جگر گوشه ی پیامبر را به بدترین وضع به شهادت رساندند.

زنده نگه داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه‏داشتن مكتب قيام در برابر طاغوت‏ها و تربيت كننده ی روح حماسه و ايثار است. عزادارى اهل بيت و سفارش آنها به برپایی مراسم عزا برای امام حسین موجب احياى فرهنگ عاشورا می شود.

همين مسأله موجب نفوذ ناپذيرى شیعیان از تأثيرات و انحرافات دشمنان مى‏گردد و مكتب را همچنان سالم نگه مى‏دارد و تحريفات را به حداقل مى‏رساند.

از همين‏ روست كه استعمارگران براى نابودى ملل اسلامى مى‏كوشند رابطه آنان را با تاریخ و حادثه ی عاشورا قطع نمايند تا با ايجاد اين خلأ، زمينه القاى فرهنگ خود را فراهم آورند.

 امام خميني (قدس سره) مى‏فرمايند: روضه ی سيّد الشهداء  براى حفظ مكتب سيّد الشهداء است؛ حرف سيّد الشهداء حرف روز است؛ هميشه حرف روز است؛ اصلاً حرف روز را سيّد الشهداء آورده است و سيّد الشهداء را اين گريه حفظ كرده است، مكتبش را اين مصيبت‏ها و داد و قال‏ها حفظ

كرده است.(5)

به نقل از کتاب عطش عشق (پاسخ به شبهات محرم و عزاداری) روح الله زال و حسین جمالی

____________________________

1- الکافی، ج3، ص262

2- وسائل الشیعه، ج3، ص281

3- بحار الانوار، ج44، 283

4- تفسير نمونه، ج‏9، ص353

5- صحيفه نور ج 8 ص 69